Ali Ertürk

Hepimizin duyduğu veya okuduğu bir hikâye vardır: Bir kurbağayı aniden kaynar suya atarsanız, hemen dışarı zıplayarak kendini kurtarır. Ancak aynı kurbağayı ılık su dolu bir kaba koyup suyu yavaş yavaş ısıtırsanız, kurbağa sıcaklık artışını fark etmez, tehlikeyi algılamaz ve sonunda haşlanarak ölür. Bilimsel olarak kurbağaların gerçekte bu şekilde davranıp davranmadığı tartışmalı olsa da bu hikâye güçlü bir metafor olarak hayatımızda yer etmiştir: Kaynayan Kurbağa Sendromu. Bu sendrom, yavaş yavaş ortaya çıkan ve zamanla büyüyen ciddi tehditlere veya olumsuz durumlara karşı tepkisiz kalma, uyum sağlama ve sonunda bu durumun kurbanı olma eğilimimizi ifade eder. Peki, neden bu kadar bariz olabilecek tehlikeleri gözden kaçırırız? Neden su ısınırken fark edip zıplamak yerine, yavaş yavaş "kaynamayı" bekleriz? Kaynayan Kurbağa Sendromunun temelinde, insan algısının ve adaptasyon mekanizmalarının çalışma biçimi yatar. Beynimiz ve duyularımız, ani ve büyük değişikliklere karşı h...